ogólna nazwa organicznych związków chemicznych, pochodnych bifenylu, w którym część atomów wodoru zastąpiono atomami chloru (polichlorowane difenyle i trifenyle, monometylotetrachlorodifenylometan, monometylodichlorodifnylometan, monometylodibromodifenylometan oraz mieszaniny zawierające jakąkolwiek z tych substancji w ilości powyżej 0,005 % wagowo łącznie). Związki te były masowo produkowane jako ciecze elektroizolacyjne (do transformatorów, kondensatorów i innych urządzeń elektrycznych) ze względu na ich dobre właściwości dielektryczne, niepalność i stabilność chemiczną. Były też stosowane jako oleje smarne, dodatki do tworzyw sztucznych, dodatki do klejów, nasycano nimi materiały budowlane, co nadawało im własności samogasnące. W latach 60. XX wieku odkryto ich silne własności rakotwórcze, powodujące choroby układów: immunologicznego i nerwowego, uszkodzenia wątroby, bezpłodność, a także uszkodzenie płodu u kobiet w ciąży. Stwierdzono także, że w środowisku naturalnym ulegają one bardzo powolnemu rozkładowi z wydzieleniem substancji o właściwościach zbliżonych do dioksyn i powodują bardzo trudne do usunięcia skażenie gleby i wody. Stosowanie tych związków zostało zabronione od 1977 r. w USA. W Polsce i Unii Europejskiej stosowanie tych związków jest legalne, aczkolwiek obłożone ścisłymi ograniczeniami.